31-miedzynarodowy-festiwal-teatralny-walizka

Człowiek z twarzą o szarej i ziemistej cerze. Smutny i zmęczony. Wykonujący każdego dnia dokładnie te same czynności. Ubiera popielaty garnitur, wiąże krawat, i gna do biura, gdzie żyje pod dyktando wielkiej korporacji. Przez 10 godzin miarowo stuka w maleńkie literki na klawiaturze, poruszając się na krótkiej smyczy, wykonując wszystkie komendy. W weekend upija się do nieprzytomności. Po czym zaczyna kolejny tydzień pracy. Mijają tygodnie, miesiące, lata. Powoli gaśnie... Zostaje tylko mały promyk lampki, ustawiony na cmentarzysku metalowych skrzynek, w którym mieści się jego dorobek, bo o samym człowieku nie ma już nawet kto pamiętać.

08.06.2018 12:37

„Pojadę do innej ziemi, nad morze inne. Jakieś inne znajdzie się miasto, jakieś lepsze miejsce. Tu już wydany jest wyrok na wszystkie moje dążenia i pogrzebane leży, jak w grobie, moje serce”.

07.06.2018 14:26