Jerzy Sawa-Sawicki (ur. 7 stycznia 1886 w Reginpolu, zm. 10 listopada 1922 w Łomży) – działacz niepodległościowy, żołnierz i Brygady Legionów Polskich, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
W momencie wybuchu I wojny światowej Sawicki znalazł się w organizowanych przez Piłsudskiego oddziałach. Został mianowany dowódcą I plutonu 2 kompanii III baonu. Już w pierwszych swych nominacjach oficerskich został mianowany podporucznikiem. Prawdopodobnie 2 listopada został mianowany dowódcą 1 kompanii V baonu, a 5 marca 1915 awansowany na porucznika.
Uczestniczył w całym szlaku bojowym I Brygady, m.in. w czasie bitwy pod Łowczówkiem w grudniu 1914 został ranny. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów i internowany w Beniaminowie.
Od 20 kwietnia 1918 roku służył w Polskiej Sile Zbrojnej. 6 sierpnia został awansowany do stopnia kapitana.W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 grudnia 1918 został przeniesiony z 1 pułku piechoty do 32 pułku piechoty a wkrótce potem do 33-tego, w którym najpierw dowodził baonem awansując na majora, a od 18 maja 1920 roku objął jego dowództwo.
W okresie od 20 czerwca 1920 roku przez miesiąc dowodził XV Brygadą Piechoty. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Po zakończeniu wojny z bolszewikami zachował dowództwo pułku.
Zmarł na atak serca 10 listopada 1922 w swoim pułku w Łomży. Został pochowany na cmentarzu parafialnym rzymskokatolickim przy ul. Mikołaja Kopernika w Łomży.
Komentarze